Shirley, alle begin is moeilijk.

Als je 27,5 jaar een administratieve baan hebt gehad en daarna zo’n 3,5 jaar thuis hebt gezeten valt het niet mee hoor om schoonmaakster te worden. Ik werd dan wel ingewerkt door een hele aardige man, Joesoef genaamd, die in het begin ook zelf meehielp maar na een paar dagen moest ik het toch echt allemaal alleen doen. Ik kan je vertellen, dat viel me hartstikke tegen! Ik had een spierpijn, dat wil je niet weten, en pijn in mijn polsen, armen, mijn rug en noem maar op. Bovendien had ik enorme blaren in mijn handen van de dweilstok waardoor ik ruim een week met fietshandschoenen (zonder vingers) aan moest dweilen. Het is allemaal goed gekomen hoor, ik heb geen spierpijn en zo meer en de blaren zijn eelt geworden, maar ik kan je wel vertellen, schoonmaken is niet voor watjes! Hilarisch was het feit dat Joesoef in het begin voor me had gedweild waardoor ik helemaal niet wist hoe dat nou precies werkte met die dweilbak en de platte dweil. Met als gevolg dat ik hem op moest bellen hoe ik de rollers in die bak mijn dweil uit moest laten wringen. Het bleek simpel, ik moest die dweil tussen de rollers plaatsen, mijn voet op een hendel onderaan de bak zetten zodat die rollers naar elkaar toe gingen en dan die dweil er doorheen halen, een kind kan de was doen! Erger was het dat ik ook niet wist hoe ik die dweil in zijn houder om moest draaien zodat ik weer een schone kant had. Ik zag twee schroeven zitten, vroeg iemand van het lab om een schroevendraaier en begon die schroeven los te draaien. Net op dat moment staat ineens stomtoevallig mijn baas achter me die verbijsterd staat te kijken wat ik in hemelsnaam aan het doen ben. Oeps! Er bleek een soort grendeltje aan de houder te zitten waarmee je die dweil los en vast kan zetten waarna je hem er dan zijwaarts uit kan halen en weer terugschuiven. Je moet het maar weten!