WOW Crisis.
Somber staarde hij voor zich uit. De krant die hij net gelezen had lag voor hem op de tafel. Er stond weer een hoop ellende in. Natuurgeweld, oorlogen en de huidige economische crisis. Onwillekeurig moest hij aan de periode denken dat hij zo’n 20 jaar geleden ineens ontslagen werd wegens inkrimping van het bedrijf waar hij werkte. Gelukkig kon hij direct aan de slag bij een ander bedrijf maar wel met verlies van salaris. Dat was hem toen niet in de koude kleren gaan zitten. Het zou hem zomaar weer kunnen gebeuren in deze onzekere tijden. Nog een mazzel dat hij een beroep had waarin altijd wel werk te vinden was maar aan de andere kant, hij werd er niet jonger op en de concurrentie zou vast groot zijn. Hij zuchtte diep en bedacht zich dat hij (statistisch gezien) over de helft van zijn leven was. Langzaam bekroop hem een vaag gevoel van onbehagen en werd hij ineens onrustig. Haast opstandig dacht hij: is dit het nou waar ik al die jaren voor gewerkt heb? Ik wil straks met vervroegd pensioen maar als het aan de regering ligt moet ik zelfs langer doorwerken! Bovendien, zou er tegen die tijd nog wel genoeg geld aanwezig zijn om een behoorlijk pensioen uitbetaald te krijgen?! Op dat moment voelde hij een hand op zijn schouder. Hij keek op, zag het liefhebbende gezicht van zijn vrouw en besefte dat er maar één ding in de wereld er écht toe deed, en dat was zij!
