Kitty en het raadsel.

Op een zondag begon Kitty, mijn oudste kat, ineens te kwijlen. Eerst een beetje maar geleidelijk aan steeds meer zodat er ’s avonds, toen ze van mijn schoot afsprong, er allemaal natte plekken op mijn spijkerbroek zaten. Maandag leek het erger te worden, ze begon ook steeds meer te drinken. Wat mij trouwens wel logisch leek als je zoveel waterig slijm kwijlt. Omdat ik bij inspectie van haar bekje niets kon vinden besloot ik toch maar de dierenarts te bellen. Jammer genoeg zaten ze die dag vol dus kon ik pas de volgende middag bij ze terecht. Eigenlijk niet eens zo erg want op dat kwijlen na was er niets met haar aan de hand, ze at ook normaal.Die middag sliep ze lekker in haar stoffen mandje en kwam daar pas tegen etenstijd uit. Om te controleren of ze nog kwijlde pakte ik dat mandje op om te voelen of het nat was, nou, dat was het! En hoe, het was totaal doorweekt. Dinsdagmorgen moest ik eerst werken maar bij thuiskomst controleerde ik meteen dat mandje weer en dat bleek slechts een beetje nat te zijn. Wat nu te doen? Toch naar de dierenarts of afbellen? Ik besloot voor alle zekerheid toch maar te gaan, want ja, die afspraak stond toch al. Ook de dierenarts kon niets vinden en somde een rijtje mogelijkheden op: visgraatje of botje in de keel, gestoken door een insect, gelikt van een blokje voor de afwasmachine of een kikker/pad in haar bekje gehad. Zelf denk ik dat het een reactie op een kikker of een pad was want die vind ik soms in onze tuin maar het zal altijd een raadsel blijven wat het nou echt was. In ieder geval was het kwijlen al snel over en daar was ik heel blij om.