Protest!
Ik, Kitty, de oudste werkgever hier in huis, protesteer! Enkele lezeressen van dit weblog hadden de euvele moed om, na het lezen van het logje over de open dag van het asiel, te roepen dat er best nog een paar katten bij kunnen hier. Welnu, daar verzet ik me met gescherpte klauw en verscheurende tand tegen! Blijkbaar weten jullie niet hoe zwaar ik het al heb met dat monster wat hier ook in huis rondloopt. Die N- N- Nickie! Ik krijg haar naam nauwelijks uit mijn strot! Dat kreng heeft op een pestschool gezeten met als hoofdvak; psychologische oorlogsvoering. Regelmatig word ik beloerd, opgewacht, de pas afgesneden en zelfs aangevallen Soms durf ik alleen onder escorte van een personeelslid de trap naar boven op en af. Bovendien jat ze mijn eten als het personeel er niet bij blijft. En dan zouden er nog meer van die monsters hier moeten wonen?! Geen sprake van! In mijn enorme goedheid en omwille van mijn personeel tolereer ik haar. Soms begraven we zelfs even de strijdbijl en liggen we BIJNA tegen elkaar aan te slapen. Alles voor de lieve vrede. Maar ik vertel u, met mijn 15 jaar kunnen mijn (op de proef gestelde) zenuwen niet nog meer hebben. Begrepen!
