WOW Carrière.
Man en ik zijn een dagje naar Apeldoorn. Het is middag en we zoeken een gelegenheid om iets te nuttigen. We struinen het winkelcentrum af en zien een lunchroom die ons wel aanspreekt, Gasterij de Binnentuin. We gaan naar binnen, zoeken een tafeltje uit en gaan zitten. Even later komt er een jonge man op ons afgelopen om onze bestelling op te nemen. Hij draagt een (te?) lang schort en zijn voeten staan met de punten naar elkaar toe. Onze bestelling wordt op een voorgedrukt formulier genoteerd door een streepje te zetten achter de door ons gekozen etens- en drinkwaren. Na enige tijd komt hij de bestelling brengen. Volgens mij valt dat niet mee met dat lange schort en die naar binnen staande voeten. Voor hem is het blijkbaar geen probleem en voorzichtig zet hij het dienblad neer. Het eten smaakt ons uitstekend. Afrekenen gebeurt bij de bijbehorende cadeauwinkel.
Een week later zijn we in het centrum van Almere. We hebben trek in een appelpunt en besluiten naar lunchroom “tante Truus†te gaan. Die staat namelijk bekend om zijn overheerlijke appeltaart. Ook hier wordt onze bestelling op een voorgedrukt formulier genoteerd. Vanaf ons tafeltje zien we een jonge vrouw de servetjes vouwen. Het gaat langzaam en regelmatig kijkt ze op van haar werk om dan weer verder te gaan.
De overeenkomst van deze twee bedrijven is dat er mensen met een verstandelijke beperking werken. De jonge man en vrouw hebben allebei het Downsyndroom.
Zouden zij ooit van een carrière dromen?
