Een maanrit met een staartje.

Met een plezierige kriebel van opwinding in haar buik reed Monique naar de manege. Ze had met twee vriendinnen afgesproken om een buitenrit te gaan maken als het volle maan was. Vanavond was het zover. Het was helder weer en de maan op zijn volst. Snel poetsten en zadelden ze hun paarden en togen op weg, het maanverlichte bos in. Wat was dat heerlijk rijden in de koele avondlucht. Na een flinke galop zag je de (zweet)damp van de paarden afkomen.

Ze waren net aan het stappen toen ze in de verte angstwekkend gehuil hoorden. Verschrikt keken ze elkaar aan. Wat was dat?! Bang geworden besloten ze de kortste weg terug naar de manege te nemen. Ze waren nog maar een kwartiertje van de manege verwijderd toen ze ineens luid gekraak hoorden in de struiken. Even later sprong er een enorm wolfachtig wezen voor de voeten van hun rijdieren. Die schrokken, steigerden en sloegen op hol.

Monique werd afgeworpen en belandde in het zand van het ruiterpad. Het ondier snelde vliegensvlug op haar af. Ze rook zijn stinkende adem, hoorde zijn hortende gesnuif, voelde zijn kwijl op haar gezicht en het zware gewicht van zijn poten op haar lijf…

Op dat moment schrok ze wakker. Ze was thuis. In slaap gevallen op de bank (na die buitenrit). Met haar Engelse Buldog boven op zich.

Nadat zijn gehuil om haar wakker te krijgen niet geholpen had was hij pardoes bij haar op de bank gesprongen en stond nu hijgend en kwijlend met zijn voorpoten boven op haar borst.

Hevig opgelucht schoot ze in een onbedaarlijke lach.

(Met dank aan Plato die mij op het (logische) idee bracht.)