Mijn stresskipje.

Wat er nou voorgevallen is weet ik niet maar feit is dat ik begin van de week thuis kwam en Nickie meteen de trap op schoot om zich onder het bed te verstoppen. Eerst dacht ik nog dat het was omdat mijn hoofd onder een capuchon verstopt zat en ik een plastic tas vol lege, rammelende flesjes op de grond zette. Maar ook later die week vloog ze steeds onder het bed als ik de deur binnen stapte. Vreemd, heel vreemd.

Aan het eind van de week riep ik Nickie terwijl ze vanuit de kamer richting trap sloop en praatte wat tegen haar. Blijkbaar was dat voldoende want dit keer bleef ze onderaan de trap zitten en liep even later mee de keuken in voor haar gebruikelijke kattensnoepjes. Gelukkig, dacht ik, ze doet weer normaal.

Gisteravond echter ontdekte ik haar uiting van stress. Een tot op de huid kaal gelikte plek op haar achterpoot. Rauw en rood. Ook aan haar andere achterpoot had ze gelikt maar een stuk minder.
Nu heeft ze dat vaker gedaan dus ik wist wat me te doen stond. Om erger te voorkomen kreeg ze een kap om. Een kleintje waar ik de laatste keer een rand van afgeknipt had zodat ze er zo min mogelijk last van heeft. Tja, het was dit of een gang naar de dierenarts voor een injectie en een pillenkuur.

Natuurlijk vindt ze die kap niet leuk maar ze doet er alles mee. Eten, drinken, op de bak gaan en op stoelen en zo springen.
Af en toe trekt ze haar trukendoos open in de hoop dat ik die kap af doe. Dan mauwt ze tegen me, geeft kopjes in de lucht en draait om mijn benen. Het hele arsenaal wat ze gebruikt als ze wil eten, spelen of wat dan ook. Ja, ja, ze weet wel hoe ze mijn aandacht moet trekken.
Helaas voor haar trap ik daar niet in. Twee of drie dagen moet ze dat ding om voordat de vicieuze cirkel van irritatie en likken doorbroken is.

En dan maar hopen dat het weer jaren duurt eer ze een volgende stressaanval krijgt.