Onderdrukken.

Het is een mooie lentemorgen. Cassandra is diep in slaap als ze ruw gewekt wordt door het geluid van de wekker. Half verdoofd geeft ze het ding een mep. Het lawaai verstomt onmiddellijk.
Ze vervloekt haar wekker, draait zich om en verstopt haar hoofd onder de deken. Dat het zonlicht door de gordijnen piept en de vogels buiten luid kwinkeleren boeit haar niet. Net zomin als het feit dat ze die dag moet werken. Ze is depressief en heeft nergens zin in.

Een half uur later zorgt haar verantwoordelijkheidsgevoel er voor dat ze toch opstaat.
Het douchen verfrist een beetje en ze zet automatisch koffie. Met lange tanden werkt ze een boterham naar binnen en spoelt die weg met twee bakkies troost.
Even later stapt ze met een zwaarmoedig gevoel in haar auto.
Onderweg overvallen haar sombere gedachten en de tranen springen in haar ogen. Zachtjes glijden ze over haar wangen.

Tegen de tijd dat ze op haar werk aankomt heeft ze zichzelf weer aardig onder controle.
Haar excuus dat ze zich verslapen heeft wordt geaccepteerd en ze belooft wat langer door te werken.
De werkzaamheden leiden gelukkig voldoende af om de dag goed door te komen. Al heeft ze het meeste op de automatische piloot gedaan.
Om drie uur is ze klaar en vertrekt naar huis.

Thuis aangekomen ploft ze op de bank en zet de televisie aan voor wat ontspanning.
Maar wat ze nu ziet is haast niet te beschrijven…
Hoge gebouwen die heen en weer slingeren. Doodsbange mensen die zich onder bureaus verstoppen of proberen te vluchten. Enorme scheuren in het wegdek. Instortende bruggen.
En dan… Een metershoge vloedgolf die alles met zich meesleurt. Nietsontziend. Onhoudbaar.

Met afgrijzen kijkt ze naar de beelden en hete tranen wellen op. Niet tegen te houden stromen ze over haar gezicht.