Coupe.

Het is een stralende zomerdag. Henk en Marloes hebben heerlijk over de hei gefietst als ze in de buurt van een dorpje komen.

“Zeg Henk, ik zou best een ijsje lusten”, oppert Marloes.

“Hè, moet dat nou?” repliceert Henk. “We fietsen net zo lekker.”

“Ik vind dat we dat wel verdiend hebben. We zijn al vanaf vanmorgen vroeg onderweg.”

“Vooruit dan maar”, geeft  Henk toe. Het vooruitzicht lokt hem eerlijk gezegd wel.

Een paar kilometer later lopen ze met de fiets aan de hand door een winkelstraat.

“Als we aan het eind van deze straat nog geen ijs zien gaan we weer hoor.”

“Nee wacht, daar is een ijssalon!”

De fietsen worden in een fietsenrek gezet en lopend gaan ze naar de salon.

Ze hebben mazzel, bij aankomst staan er net twee mensen op van het drukke terras.  

“Waar blijft de serveerster nou”, moppert Henk even later ongeduldig.

“Die heeft het druk, dat zie je toch wel.”

“Ik wacht niet langer, ik pak zelf de kaart wel.”

Zo gezegd, zo gedaan en al snel discussiëren ze over het soort coupe dat ze zullen nemen.

Smaken genoeg en bij het lezen van de ingrediënten loopt hun het water in de mond.

“Zeg Henk, heb je eigenlijk wel genoeg geld bij je? Deze coupes zijn niet goedkoop.”

“Tuurlijk wel”, antwoordt Henk werktuiglijk en grijpt naar zijn portemonnee.

Hij voelt, en voelt nog eens, maar geen portemonnee. Verschrikt begint hij al zijn zakken na te kijken. Zonder resultaat.

“Dan heb ik ‘m zeker thuis laten liggen”, mompelt hij half in zichzelf.

Op datzelfde moment staat de juffrouw van de bediening voor hun neus en vraagt wat ze willen bestellen.

Met een rood hoofd stamelt Henk dat ze zich bedacht hebben, pakt Marloes bij de hand en samen druipen ze af…