ZOZ Getreuzel.

Op een ijskoude winterdag waren Jan en Alie bij een bevriend echtpaar op bezoek in Amsterdam. De middag was omgevlogen met gezellig gebabbel en het uitwisselen van de laatste nieuwtjes. ’s Avonds genoten ze van een uitgebreide maaltijd vergezeld van een goed glas wijn. Na het eten werkten de twee vrouwen gezamenlijk de afwas weg en rond een uur of 8 was het tijd voor een bakkie koffie. Gezelligheid kent geen tijd maar toch moesten Jan en Alie een keer naar huis. Alie wilde op tijd weg zodat ze er zeker van konden zijn dat ze de trein zouden halen. Jan wilde geen minuut te vroeg vertrekken.
“Het is zo koud, ik heb geen zin om op het perron te staan blauwbekken”, was zijn commentaar.
Alie legde zich er maar bij neer.

Na een hartelijk afscheid stapten Jan en Alie de vrieskou in. Om een beetje warm te blijven liepen ze stevig door. Precies op tijd kwamen ze bij het station aan en beklommen de trappen naar het perron. Op het moment dat hun hoofden boven de trap uit kwamen zagen ze hun trein langzaam maar zeker optrekken. Om even later met een flinke vaart uit hun gezichtsveld te verdwijnen.
Woest keek Jan de trein na en foeterde dat het ding te vroeg was.
“Normaal komt ie altijd op de aangegeven tijd aan, of, vaker nog, een paar minuten later. Nu rijdt ie al weg en de volgende komt pas over een half uur”.     

Maar dat had Jan fout, de volgende bleek een kwartier vertraging te hebben…