Afscheid.

Met een voor haar leeftijd kwieke pas stak de oude vrouw de straat over. Een bewogen jaar had ze achter de rug. Meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, compleet met nare onderzoeken en een sterfgeval van een, voor haar, belangrijk persoon.

Gelukkig was ze goed hersteld. Het leven lachte haar weer toe en ze ondernam leuke dingen. Ze was een week naar vrienden in Engeland geweest en met de feestdagen had ze ruim een week bij dochter E. gelogeerd. Waar ze heerlijk was verwend.
De winter werkte dit jaar ook mee. Geen sneeuw en ijs zodat ze tenminste de straat op durfde.

Blijde gedachten doorkruisten haar hoofd. Die ochtend had dochter C. gebeld dat ze de volgende dag op bezoek wilde komen. Zij maakte vaak macaroni voor haar. Vandaar dat ze nu met een tas vol boodschappen op weg was naar huis. Een pak elleboogjes pasta, de tomaatjes die ze zo lekker vond, toetjes, melk, Brinta en vloeibare honing voor in de pap.

Plots sloeg ze tegen de grond. Geraakt door een achteruit rijdende auto terwijl ze net de overkant bereikt had. Gillend van de schrik en de pijn zag ze de achterwielen op zich afkomen.
Stijf kneep ze haar ogen dicht…

“Mevrouw, mevrouw”, riep een toegesnelde jonge vrouw haar toe. Voorzichtig opende ze haar ogen en kreunde: “ik geloof dat mijn heup gebroken is”. Meteen belde de vrouw 112.
De ambulance en politie waren snel ter plaatse. Nadat ze gecontroleerd was op verder letsel en de politie proces verbaal opgemaakt had werd ze afgevoerd.

Dik een uur later werd dochter E. gebeld door iemand van het ziekenhuis. Groot was de schrik bij het bericht maar ook opluchting dat haar moeder nog leefde.

Wat als de bestuurder in paniek op het gas getrapt had in plaats van op de rem…