Overwinnen.

De aangereden oude dame heeft geluk gehad. Niet haar heup bleek gebroken maar de bovenkant van haar dijbeen. Meer dan een etmaal moest ze wachten voor ze geopereerd kon worden. Maar, had de chirurg na afloop gezegd, het was een mooie rechte breuk.

De eerste dagen was ze een zielig hoopje mens. Haar lichaam verdroeg de pijnstilling niet met als gevolg misselijkheid en braken. Toen dat eenmaal over was knapte ze zienderogen op.

Met een bewonderenswaardige gelatenheid had ze zich overgegeven aan het feit dat ze bij van alles en nog wat geholpen moest worden. Ze kon niet zelf haar bed in en uit komen, moest gewassen worden, mocht niet alleen naar het toilet enzovoorts.

Maar daar zou verandering in komen! Met een strijdvaardig gezicht greep ze regelmatig het driehoekige handvat boven haar bed en trok zichzelf meerdere keren op. Haar armen moesten sterk zijn. In ieder geval sterk genoeg om zichzelf op te kunnen duwen en te ondersteunen.

Ondanks alle ellende genoot ze ook. Van het bezoek, kaarten, bloemen en kleine attenties. De aandacht en goede zorgen van het (verplegend) personeel in het revalidatiecentrum deden haar ook goed.

Twee keer per dag moest haar been een uur lang op een machine liggen. ‘Sien’ noemden ze het apparaat dat automatisch haar been boog en strekte. Daarnaast had ze looptherapie. Bekaf was ze maar ook trots als het haar gelukt was om tussen de brug heen en weer te lopen. Elke keer ietsje verder. En dat viel zeker niet mee met beurse armen en een open wond aan haar andere enkel.

Ze wist vrijwel zeker dat ze dit te boven zou komen. Dat ze weer zelfstandig zou worden. Anders mocht ze niet naar haar eigen huis. Dan werd het een verzorgings- of verpleeghuis.

En dat was het laatste wat ze wilde!