Uittreding.

Bleek, mager en verzwakt ligt Hilda in haar bed te wachten op het naderende einde.
Bang is ze niet. Haar hele leven heeft ze een verzorgend en godvruchtig leven geleid.
Voor haar is de dood weliswaar een einde aan haar aardse bestaan maar tevens een begin in een nieuwe wereld. Een eeuwig leven zonder pijn en verdriet. Zonder geweld en oorlog. Er zou louter Licht en Liefde zijn.

Bovendien is ze er vast van overtuigd dat ze de geliefden die haar voorgingen, weer terug zou zien.
Er waren zelfs momenten dat ze er zich op verheugde om over te stappen.
Momenten waarbij zelfs de uitstekende verzorging van het liefdevolle personeel in het hospice tekort schoot.

Steeds vaker dacht ze terug aan de tijd dat ze als novice in een klooster gewoond had.
Als ze tijdens haar werk als verpleegster niet verliefd geworden was op een patiënt zou ze vast en zeker de eeuwige geloften tot non afgelegd hebben.
Toch had ze geen spijt dat ze voor Wouter het klooster verlaten had. Hij was een lieve en zorgzame echtgenoot geweest en samen hadden ze vier kinderen gekregen.
Een gezegende rijkdom noemde ze haar vier schatten altijd.

Ineens wordt ze licht in haar hoofd. Langzaam maar zeker zakt ze weg in een allesoverheersende duisternis en heeft geen idee meer van dag en tijd.
Ze voelt zich behaaglijk, alsof ze in een warm bad drijft dat haar lichaam ritmisch pulseert.
Door haar gesloten oogleden ziet ze een glimp licht dat steeds feller wordt.
Zou dit het zijn? Zou ze nu naar de hemel gaan?

En toen was er niets meer behalve het zachte, warme lijf van haar moeder dat krachtig vibreert door haar luide gespin. Een ruwe tong likt haar schoon en al snel zoekt ze, zacht piepend en wankel, een melkgevende tepel.