Winterwarmte, een ander verhaal.

Verkleumd stond de oude man in de ijzige kou op zijn knoestige stok te leunen. Te uitgeblust om zich nog voort te bewegen. Zijn gezicht zwaar doorgroefd, zijn magere lichaam kromgetrokken, zijn handen blauw dooraderd. Zijn laatste uur was geslagen en dat wist hij.

Tranen welden op terwijl hij aan zijn voorbije leven dacht. Een leven dat gekenmerkt werd door pijn, verdriet en wanhoop. Zijn donkere ogen stonden dof en zijn, eens zwarte haren, waren spierwit.

Reeds als baby had hij te maken gehad met honger, dorst en een liefdeloze omgeving.
Terwijl hij opgroeide had hij de ene rampspoed na de andere zien gebeuren en de verschrikkingen van vele oorlogen stonden op zijn netvlies gebrand.
Een rilling liep over zijn rug en vertwijfeld schudde hij beverig met zijn hoofd. Hoe moest dit ooit goed komen? Welk wonder zou er moeten gebeuren om Moeder Aarde te redden?

Gehaast schuifelden er mensen langs de man door de sneeuw. Niemand die acht op hem sloeg. Hun hoofden te druk met hun eigen gedachten en dat wat ze nog moesten doen.

Her en der hoorde hij donderslagen en verschrikt kromp hij in elkaar. Dan, als uit het niets, klonk er een kakofonie van lawaai en overal om hem heen flitste het in de lucht.
Op dat moment blies hij zijn laatste adem uit…

Elders op de wereld werd op precies hetzelfde tijdstip nieuw leven geboren. Een blozend jongetje met een stralende lach en goudblonde krulletjes. Zijn twinkelende oogjes keken wijs de wereld in.
Bij het zien van de sterrenregen en het horen van het geknal begon hij niet te huilen. Integendeel, hij bewoog vrolijk zijn armpjes en beentjes en kirde luid.

Al wie hem zag werd geraakt door een warm gevoel van vrede en liefde. Een gevoel dat zich verspreidde als een helder licht.

De WE-300 is een initiatief van Platoonline.