Poetsen.

Met zijn blote handjes groef  Henkie de ene dikke pier na de andere uit de vette,  zwarte klei. Het duurde dan ook niet lang of de bodem van het conservenblik naast hem krioelde ervan. Tevreden kwam hij overeind, het waren er meer dan genoeg om te kunnen vissen.

Met het blik als een schat in zijn knuistjes, ging hij trots op huis aan.
Daar, in het schuurtje, stond zijn hengel. Onderweg fantaseerde hij over heroïsche gevechten met onwillige snoeken en brasems. Natuurlijk de grootste die hij ooit gezien had.

Thuis gekomen zette hij zijn vangst op zijn kamertje.  Zijn hongerige maag wilde eerst gestild worden met een paar dikke boterhammen en een glas melk.
In de keuken trof hij zijn moeder aan die met de afwaskwast in de weer was.

Eén blik op haar zoon was genoeg. Hoe hij het in zijn hoofd haalde om zijn, enige, zondagse kleren zó smerig te laten worden.
Kordaat greep ze hem bij zijn arm en trok hem mee naar de badkamer. Waar ze hem in de tobbe stopte en er stevig met de borstel op los boende. Tot zijn huid rood gloeide.
Voor straf stuurde ze hem meteen naar bed.

De volgende morgen was Henkie al vroeg wakker. Bij het zien van het blik kreeg hij een idee. Stilletjes sloop hij naar de slaapkamer van zijn ouders. Hun regelmatige ademhaling verried dat ze nog diep in slaap waren. Behoedzaam opende hij de deur. Daar stonden de pantoffels van zijn moeder. Snel stopte hij er een handvol wormen in en verdween even stil als hij gekomen was.

Henkie kwam niet meer bij van het lachen toen er een ijselijk gegil door het huis klonk.
Tot zijn moeder ineens voor zijn neus stond en hem met een slijmerige pantoffel op zijn achterwerk begon te slaan.

De WE-300 is een initiatief van Platoonline.