Jagen.

Een zonnige dag in april. De hoogzwangere Vossin verdwijnt in haar hol, een verlaten dassenburcht.
Twaalf uur later zijn er drie, nog blinde, jongen geboren. Engel, Bengel en Jengel.
De eerste tien dagen is hun wereldje beperkt tot de warmte van hun moeder en elkaar. Het enige wat ze doen is aan de melkbar hangen, beetje rondkruipen en slapen. Dan gaan hun oogjes open en beginnen ze, al stoeiend, hun onderkomen te verkennen.

Als ze een maand oud zijn durven ze ’s avonds het hol te verlaten. Hun moeder waakt over ze en vader Vos voorziet ze van vast voedsel. Met de prooi in zijn bek bungelend moeten ze moeite doen om er bij te komen. Op die manier bouwen ze spierkracht op en oefenen ze vaardigheden voor later, als ze zelf moeten zien te overleven.

Dankzij de goede zorgen van pa en moe groeien de jongen op tot stevige, gezonde vossen. Ze ravotten met elkaar en met hun vader en hun moeder leert ze hoe ze prooi moeten vangen, en doden. Zo verschalken ze menig muisje, eekhoorn en konijntje.
Eind juni zijn ze groot genoeg om het ouderlijk nest te verlaten. Ze zwerven uit op zoek naar een eigen territorium.

Vier maanden later zijn ze volwassen en gaan ze hun eerste herfst in. De brutaalste van hen, Bengel, is een heel eind weg gezworven. In het nieuwe gebied hoort hij soms vreemde, verontrustende geluiden. Gelukkig ver genoeg bij hem vandaan om ongevaarlijk te zijn.

Dan, op zo’n stormachtige dag waarbij de wolken langs de hemel ijlen, het geluid van blaffende honden, paardenhoeven en mensenstemmen. Eerst nog zacht maar snel luider wordend. Verschrikt luistert Bengel waar het vandaan komt. En zet het dan op een lopen, richting geboortegrond.

Zwaar hijgend, met zijn tong uit zijn bek, rent hij, en rent…

De WE-300 is een initiatief van Platoonline.