Een strandrit met hindernissen.

Vol enthousiasme waren we (twee ruiters en zes amazones) afgelopen zaterdag naar de kust vertrokken. In onze herinnering de geweldige rit van een jaar geleden.
Helaas werd het deze keer een stuk minder leuk.
Want, wat gebeurde er allemaal?

Een ruiter was maar net in de binnenbak opgestegen of zijn paard begon in het rond te rennen. Met een rit van drie uur voor de boeg vond hij het verstandiger om een ander, rustiger, paard te nemen.

Na een relaxt begin in stap bleek bij het eerste drafje dat ook mijn paardje nog een beetje fris was. Elke keer als we aandraafden of in galop gingen gaf ze één of twee bokjes. En bij de galop schoot ze steeds onder me vandaan. Ik kon het allemaal uitzitten maar echt leuk vond ik het niet.

Bij het laatste duin voor we op het strand zouden komen vertikte één van de paarden het om verder te lopen. Onze begeleidster loste dit op door naar het weglopende paard toe te rijden, hem aan een lange lijn te klikken en mee op sleeptouw te nemen. Eenmaal op het strand aangekomen kon ie weer los.

Een, toch ervaren, amazone verloor op een cruciaal moment haar beugels en daarmee haar evenwicht. Ze zag zichzelf niet in rengalop over het zand scheuren zonder beugels dus liet ze zich, instinctief, van haar paard vallen. Jammer genoeg gaf het natte, harde zand niet mee. Resultaat, aan één kant een opgezwollen gezicht, een blauw oog en een bloedneus. Daarnaast ook nog gekneusde ribben en knieën.

Omdat ze niets gebroken had en geen hersenschudding leek te hebben klom ze, heel stoer, weer op haar paard. In stap begonnen we aan de terugweg en op een rul duinpad liet hetzelfde paard zich ineens door de benen zakken om een beetje in het zand te gaan liggen rollen. Het is dat de arme amazone op tijd weg kon komen anders had ze nog meer letsel opgelopen…

Om een beetje op te schieten werd er af en toe gedraafd en op een gegeven moment ook weer gegaloppeerd. Nu was het de amazone achter mij, de hekkensluiter, die het niet meer zag zitten en in huilen uitbarstte. Het bleek dat ze niet goed met haar paardje overweg kon. Hij schoot steeds naar voren en probeerde dan in de kont van mijn paardje te bijten.

Ik was het helemaal zat en sprong van mijn, inmiddels brave, paardje om met haar te ruilen. Blijkbaar had ik wat meer overwicht want hij gedroeg zich verder prima.
Bij het licht van een grote, volle maan legden we het laatste stuk naar de manege af. Onderbroken door plaspauzes want het ene na het andere paard moest ‘wateren’.

Al met al was onze geplande avondrit van 7 tot 10 uur er eentje van half 8 tot half 12 geworden.
En toen moesten we allemaal nog naar huis. Jullie begrijpen, het werd een latertje!