Zorro.

Zorro was een stoere, zwarte pony. Een ruin met een schofthoogte van 1,40 meter.
Hij had een bles in de vorm van een komma en rechtsachter een witte voet.

Als driejarige was hij door meneer Huiben gekocht voor zijn zoon, Jan.
Meneer Huiben werkte op een manege en Jan, die hij al heel jong meenam, was helemaal idolaat van paarden.

Hij kroop gewoon onder hun buik door en sliep bij ze in het stro.
Zijn vader hield soms zijn hart vast maar het was net of de paarden een sensor hadden die ze vertelde voorzichtig te zijn met de dreumes.

Toen Jan vijf werd, vond hij hem oud genoeg voor een eigen pony. Dat werd dus de jonge Zorro. Iedere vrije minuut was Jan bij Zorro te vinden en de twee werden onafscheidelijk.

Onder leiding van zijn vader leerde hij op de juiste manier met zijn paardje om te gaan.
En pa hielp hem, spelenderwijs, met zadelmak maken en inrijden.

Jan bleek een natuurtalent en ook de slimme Zorro pakte de lessen snel op.
Wat niet wilde zeggen dat hij altijd even braaf was. Als jong, groen paardje kon hij ook jolig en eigenwijs zijn.

Samen oefenden ze dressuur en deden ze mee in de springlessen Maar bovenal genoten ze van vele mooie buitenritten.

Tot Jan begon te groeien en te groeien. Het was geen gezicht als hij met zijn slungelige lijf op de kleine Zorro zat en zijn voeten zowat over de grond sleepten.

Op een dag hakte meneer Huiben de knoop door, laadde Zorro in een trailer en reed met hem naar een paardenmarkt.

Er was genoeg belangstelling voor de mooie ruin en na het nodige handjeklap kreeg Zorro een nieuwe eigenaar.
Daarna kocht hij een echt paard voor Jan.

Maar toen die dat hoorde, was hij ontroostbaar.

Meer WE-300 vind je bij Platoonline.