Nadenken.

Verstoord stampte Groemp door het moeras.
Er zat hem iets dwars, heel erg dwars.

Via zijn spionnen was hem ter ore gekomen dat zijn volk een opstand voorbereidde.
Ze waren ontevreden over hem als hun leider en vonden dat ze te veel schelpen en slakkenhuizen moesten betalen.

Grommel, het mocht wat. Zorgde hij niet voor vrede en veiligheid? Hadden ze het niet goed onder zijn grootse leiderschap? Stelletje ondankbare Ghars.

Hij dacht aan al de keren dat hij en zijn manschappen tegen een meedogenloze vijand hadden gestreden. Immer zegevierend. Waren ze dat soms vergeten?

Hoofdschuddend sloeg hij bij de derde kromme boom linksaf en volgde even later een kronkelpad door een dicht woud van grootbladige jakjaks.

‘HALT!’, donderde het ineens uit de hoogte, en een woeste, reusachtige krijger sprong van achter een dikke jakjak, gewapend met een knots.

‘Kloem’, riep Groemp, ‘ik ben het’.

‘Wat brengt jou naar mijn gebied?, baste Kloem.

‘Ik moet je spreken, in je boomhut, nu!’

Achterdochtig keek Kloem naar Groemp, draaide zich toen om en liep met grote passen verder het bos in. Bij de boomhut aangekomen klommen ze naar boven en zetten zich op een boomstronk neer.

‘Ik wil een verbond met je sluiten’ begon Groemp. ‘Je krijgt vijftig schelpen en honderd slakkenhuizen als je mijn onderdanen eens flink bang maakt’.

‘Grmpft, en waarvoor dan wel?’, gromde Kloem.

In het kort deed Groemp uit de doeken wat er aan de hand was.

Bulderend van de lach sloeg Kloem zich op de knieën, greep zijn knots en zwaaide er vervaarlijk mee in de rondte. ‘Rhaaahahaaa, dat wil ik met alle plezier doen, Groemp. Het is alweer lang geleden dat ik me eens goed uit kon leven.’

‘Mooi, maar denk erom Kloem, je mag ze wel verwonden maar niet doden. Aan dode onderdanen heb ik niets.’